Insan yasayamadigi duygulara hasret kalir. Parklardaki o bos salincaklari gorunce hic bir cocugun o masum cocuklugunu yasayamadigini anlar. Fakat anlatamaz. Cunku anlatsalarda anlamayacaklarini biliyordur. Bilmediklerini biliyordur. Geceleri yataklarina cekilip tavani izleyen cocuklari biliyordur. Icine icine aglayan cocuklari biliyordur. Savasin ortasinda kalan anne ve babalarinin gozlerinin onunde olen masum cocuklar. Onlar hala cocuklar... Cigliklari duyulanlarda cocuklar, suca suruklenende cocuklar. En müşterik zamanlarinda yanlarinda olunmayan, yasamaya hasret birakilan, gozlerinden zorla yas akitilan cocuklar. Ama onlar buyuyor. Yasamla bogusarak, dustugunde elinden tutulmadigini gorerek, sokaklarda yatarak. Kucuk yasta terk edilip sabahlari firin kenarlarinda ki ekmek kirintilarini yiyerek buyuyorlar. Ac karinlarini copleri kurcalayarak doyuruyorlar. Senin o yuzunu kirli gorup yolunu cevirdigin de cocuklar. Her gun Allaha sukreden de cocuklar. Bugun burada olan da cocuklar... Mazlum bedenleri kullanilip zorla mahkum edilen, atese verilende cocuklar. Anlatsam da anlamayacaksiniz. Cunku onlar hala cocuklar...